Wchodzę.

Właśnie za chwilę zacznie się moja pierwsza walka na RAW... Poprzeczka została mi bardzo wysoko postawiona... Walczę w Main Evencie, do tego z Grabażem! Z pewnością będę miał trudno, ponieważ Taker będzie w swym żywiole – w ciemności... Lecz muszę podołać temu wyzwaniu. W przeszłości mierzyliśmy się nie raz, i było różnie, ale teraz jesteśmy obydwaj starsi. Przysięgam, że damy z siebie wszystko! Światła gasną.

Walka się rozpoczęła. WALKA WIECZORU. Fani szaleją, a milion myśli kłębi się w mojej głowie. Co jeśli... NIE. Nie mogę myśleć, muszę działać, mimo iż nic nie widzę. Z przyzwyczajenia chciałem coś powiedzieć do rywala, ale nie mogę tego zrobić, gdyż to zdradzi gdzie jestem. Przez chwilę nadal widzę jasne plamki przed oczami. W pewnym momencie nie widzę nic, tylko ciemność. Niepewnym krokiem zmierzam ku ostatniej zapamiętanej pozycji rywala, miotając rękoma. Oj! Nie ma go tu. Przemieścił się. Więc krążę po kwadratowym pierścieniu, w poszukiwaniu opponenta. Wtem natrafiam moimi pięściami na coś twardego – ewidentnie to jest on! Zaatakowałem pierwszy, więc mogę mieć przewagę. Moje pięści wściekle okładają klatkę piersiową przeciwnika. Na arenie słychać głośne chanty, oraz odgłosy, które wydaje Undertaker: „Uh! Uh! Uh!”, stąd właśnie się dowiedziałem, że biję go po klatce piersiowej. Kontynuuje to, a on powoli traci dech w pierściach. Agresywnie wjeżdżam w niego Knee Liftem, lecz za pierwszym razem nie trafiam. Próbuję drugi raz – również nie trafiam. Trzeci raz – trafiłem, co prawda na raty, ale trafiłem. Taker upadł – poczułem wstrząs maty. Wściekle go Stompuję, a następnie trafiam Elbow Dropem. Krzyczę do niego: „[i]I'm gonna whoop your ass, Taker!”. Macam go szukając głowy, i Knee Drop! Stone Cold na fali! Podnoszę mojego rywala trochę po omacku, biorę jego głowę pod pachę, wynoszę go do góry i zamiast do tyłu, miotam nim przed siebie – Front Suplex. Ależ to był impet! Z widowni słychać „Uuuuu”. Nie dziwie się im, nikt by nie chciał wylądować klatką piersiową i twarzą pierwszą z takiej wysokości. Muszę chwilę poleżeć, żeby odsapnąć. Jednak to nie ta sama kondycja co kiedyś. Po chwili czuję kolejny przypływ mocy, muszę to wykorzystać. Gdy już wstałem, czuję że rywal próbuje się „wspiąć” po mnie, więc ja mu w tym pomagam. Złapałem go za włosy, przemieszczam się za niego, łapię go, przekładam nogę, a on inkasuje Russian Leg Swiee. Fani krzyczą „Rattlesnake! Rattlesnake!”, co mi dodaje otuchy i ochoty do dalszej walki. Chociaż że Grabarz jest w swoim żywiole, to ja dominuję. A o tym wszystkim przesądził początek walki – kto by pomyślał, że od tego tyle zależy? Być może wygram walkę, i dam powód do radości rodzinie, fanom, przyjaciołom? Jeśli tego chcę, nie mogę się tak z nim bawić jak do tej pory, więc wrzucam wyższy bieg, i jedziemy!

[/i]

449 słów.

Dolina Śmierci powstała, przerażające dusze zmarłych wyszły na powierzchnię szukając swego pana. Niszcząc wszystko na swej drodze, szukali Undertakera. Po długiej wędrówce dotarli na miejsce, stanąwszy za Umarlakiem oddali mu swe siły. Ten zapełniony przerażająca mocą był gotów do rozpoczęcia starcia. Stanąwszy w jednym z narożników spoglądał na swego rywala, który niezwykle pewny siebie, odkładał puszkę z piwem. Arbiter wezwał obu wojowników do siebie, dyktując zasady starcia. Jednak DeadMan spoglądał jedynie w oczy swego przeciwnika, przeszywając wzrokiem aż do szpiku kości. Stone Cold jednak wciąż nie zdawał sobie sprawy z zaistniałego zagrożenia... Wtem walka została rozpoczęta.

Zapadła ciemność!

Na arenie zapadła grobowa cisza, publika, komentatorzy wysłuchiwali tego co dzieje się w oktagonie .Phenom nie widząc nikogo ani niczego, stał niczym przytwierdzony do podłoża. Przez krótką chwilę nie wiedział cóż ma uczynić, lecz po kilku sekundach ruszył naprzód. Wiedząc iż Steve Austin nie zdążył zmienić, ostatnio widzianej pozycji, dopadł go by serię bezlitosnych Punch'y, zaskoczyć nieprzyjaciela. Undertaker nie chcąc stracić kontaktu z oponentem, przytrzymywał jego głowę. Fakt iż widoczność była zerowa utrudniał utrzymanie kontroli, jednak Umarlak dobrze wiedział co zrobić. Złapał za rękę rywala by po chwili powalić go okrutnym Short-Arm Clothesline'em. Stone Cold upadł na śnieżnobiałą matę, przez co wytworzył się dziwny odgłos, na który fani głośno zareagowali. Jednak wciąż nie wiedzieli co się dzieje. Nagle Demon z Doliny Śmierci ujrzał białe zjawy, lekko wystraszony spoglądał na nie z ogromnym zdziwieniem. DeadMan złapał się za głowę nie wierząc w to co widzi lecz to działo się tylko w jego głowie. Te straszliwe widzenie przerwało chwilowe zapalenie świateł. Kilkusekundowy widok pozwolił Undertakerowi na wyprowadzenie kolejnego ciosu. Dewastujący Big Boot zmiótł jego nieprzyjaciela, który znów przywitał się z matą. Światła ponownie zgasły... Tym razem Demon zapamiętał położenie oportunisty. Mocnym Elbow Drop'em zmiażdżył klatkę piersiową, który wydał przeraźliwy jęk po czym zamilkł. Straszliwa Bestia poszła za ciosem, podniosła ledwo przytomnego konkurenta po czym wyłapała jego ciało i uniosła. DeadMan trzymając rywala, po chwili padł na kolano by na jego drugą dolną kończynę spuścić "alkoholika".  Miażdżący Backbreaker zadał ogromny ból jego przeciwnikowi, który po raz kolejny otrzymał ogromną dawkę bólu. Jednak bezlitosny napastnik nie był jeszcze usatysfakcjonowany. Jego celem było zniszczenie pierwszej ofiary, a to jeszcze nie zastało. Tym razem jednak podchodząc do przeciwnika, zdziwił się. Stone Cold zniknął! Nie wiedząc cóż ma czynić, Undertaker naiwnie chodził szukając swego antagonisty. Ten nagle zaatakował! Cios za ciosem, uderzał w kark Umarlaka, który powoli zbliżał się ku ziemi. Steve Austin ruszył na najbliższe liny by wzmocnić atak, jednak to był jego największy życiowy błąd. Taker boleśnie skarcił swego wroga, który zainkasował kolejny cios. Scoop Powerslam oznaczał koniec dla jego przeciwnika. Undertaker stanąwszy na samym środku oktagonu, ukazał swe prawdziwe oblicze. Publiczność ujrzała oczodoły Umarłego, w których nie widać było źrenic. Wtem światło znów zapaliło się, ujrzeć było można wijącego się z bólu Williamsa i stojącego nieopodal Calaway'a...

~ ilość słów: 477, unikalnych: 325
~ Znów miałem pewien problem z rozpoczęciem posta ale potem było z górki, nie wiem czy gimmick jest dobrze ukazany ale długa przerwa robi swoje...

W perfekcyjny sposób zrobiłem to, co do mnie zależało. Choć z wielkim trudem, zdobyłem przewagę nad mym rywalem i zdołałem ja utrzymać przez pierwsze minuty. Ciemność utrudnia jakiekolwiek ataki, jednak pokazałem swe umiejętności, pokazałem na co mnie stać i choć zrobiłem wrażenie, to dopiero początek! Poprzez swe ataki, wygrane pojedynki pokażę że mimo wieku wciąż jestem niebezpieczny. Najlepszym tego przykładem jest stan mego rywala, który zaraz znacznie się pogorszy albowiem rozpocząłem już swą drogę na szczyt narożnika. Jednak skacząc z zamiarem zmiażdżenia korpusu przeciwnika, wylądowałem na macie. Ból był znośny więc szybko powstałem by po chwili zostać zaskoczonym ponownie. Silny Big Boot wyprowadzony przez Steve'a powalił mnie na matę. Zdawało się że w tym momencie straciłem wszystko, a czyny Austina świadczyły o tym. Jedyne co pamiętam to to iz podniósł on mnie na nogi i wykonał Irish Whip na liny. Lecz gdy odbiłem się od nich zdałem sobie sprawę z tego iż kolejny atak oponenta może zakończyć się bardzo boleśnie. Dlatego też gdy byłem w jego pobliżu wyskoczyłem i wyłapując w powietrzu jego głowy, wykonałem potężne Running Jumping DDT! Ta akcja była moim powrotem, a wszystko to działo się w straszliwej ciemności. Gdy światło chwilowo zapaliło się, obaj leżeliśmy blisko siebie jednak ja rozpocząłem próbę wstania. Tyle mogła ujrzeć publika. Po krótkiej chwili stałem już wyprostowany podnosząc konkurenta, by po chwili wbić go w narożnik. Momentalnie nabrałem rozpędu i dużą siłą wpadłem w narożnik aplikując Running Knee Lift In Corner!

Dobra wszystko fajnie, ale pamiętaj jaka jest to stypulacja... z tego co widziałem Blindfold Match 3/4 pojedynku to było obmacywanie siebie 1/4 to były ataki więc bardziej opisuj co się dzieje. Dalej...

dalej?

Dobra. 2 Szanse. Wyjście zważywszy na stypulację jest proste, tylko pomyśl..